Samuels bror kommer på overraskende besøk. Ansgar Langmo er sin bror opp av dage – på alle måter.  Han stiller ubehagelige spørsmål om hva som skjedde den natten Samuel døde, og Mali blir kald av frykt. Samtidig gjør minnene om Ruths tragisk skjebne henne rasende. Ingen Langmo skal mer få gjøre Stornes-folket noe vondt.
Martin Bakken er en tur hjemme i gamlelandet, og Mali inviterer ham til gårds. En kveld åpner han sitt hjerte for henne.

De sto stille i skumringen, Martin med hånden hennes i sin.
– Kan hende ses vi aldri igjen, sa han lavt. – Da er jeg glad for at jeg fikk se deg enda en gang. Danse med deg. Holde deg i armene mine. Det kan jeg leve lenge på. Resten av livet, om jeg må.
– Jeg er lei for det, Martin. For meg er det…
– For deg er det bare Håvard. Han er en heldig mann. Jeg håper han vet det.

UTDRAG FRA BOKEN:
De ble sittende litt uten å si noe. Solen stekte ned på dem, det var nesten for varmt. Mali viftet seg med hånden.
– Det var ein sak til, Dorbet . . .
– Ja, ka det var?
– Det er noko som har vore ein godt bevart hemmeleghet, begynte Mali. – E trudd nok at det kunn forbli det også, men skjebnen villa det annsleis. Likvel har det ikkje vore tala om. Ikkje føre ho Herborg døde. Han Sivert hadd ein lang prat med Oja da, og i den forbindels . . . Ja, han Sivert røpt hemmeligheten, la hun til. – For at Oja skull forstå at det ikkje berre var han som hadd noko å slit med. At vi kan hende har vårt, all sammen. Mer eller minder, sa hun sakte.
– Det er da over to år sida ho Herborg døde no.
– Ja, og e har tenkt på det heile tida, at det var rett at du fekk veta det også. Men . . . ja, det har vorte utsatt og utsatt, og så . . .
Dorbet bøyde seg ivrig fram. – Ka det er, da?
Mali strøk seg over det varme ansiktet og trakk pusten dypt.
– Han Sivert og ho Tordhild er halvsyskjen.
Et langt øyeblikk ble Dorbet bare sittende og stirre på moren. Øynene hennes ble store av overraskelse. Så rynket hun øynebrynene.
– Halvsyskjen? Korleis i verden kan det vara mogleg? Ho Tordhild er da av taterslekt!
– Det er ei lang historie, Dorbet.
– Den vil e veldig gjern hør, sa hun, anspent i stemmen. – Fortell meg den, mor.
– Det begynt da e tjent på Gjelstad som ungdråk, begynte Mali. – E servert i eit bryllup, og der traff e Johan Stornes.
– Du gifta deg da med han!
– Ja, e gjord det. Mot mi vilje. Far min var kommen i eit økonomisk uføre, og vi villa ha mått gå fra bruket vårt, hvis ikkje . . .
Hun sukket og strøk noe fuktig hår bort fra pannen. – Han Johans Stornes . . . han vart aldeles på styr. Han villa ha meg. Han sa seg villig til å betal ut far min, og . . .
– Han kjøpt deg? sa Dorbet vantro og stirret på
henne.
– Han gjord vel det.
– Men du kunna sagt nei! Du har alder berre føyd deg, mor. Slik har du alder vore.
– E orka ikkje sjå på at familien min gjekk under.
– Og så . . .
– Så vart e ungkjerring på Stornes. Gift med ein mann e mest ikkje kunna utstå. Og med ei svigermor som hata meg. Det var eit helvete. Så då han kom, han Tater-Jo, sommeren etter . . . Mali slo hjelpeløst ut med hendene. – Han var alt e hadd drømt om, alt det e ønskt meg hos ein mann. Det var kjærligheta.
– Kofor dro du ikkje med han, da?
– E våga ikkje. Det villa ha øydelagt liva til så mang. Skamma . . .
– Og så fekk du Sivert. En halvveges liten tatergut. Men korleis klart du . . .
– E klart det leng. Men Johan fekk nyssen i det ein dag. Om han ikkje hadd hata meg før, så gjord han det i alle fall da. Og Sivert også . . . Han støtt Sivert ut i kulda.
– Men så døde han?
– Ja, han gjord det.
– Og du satt att med Stornes og ein liten gut som all trudd var arvingen til garden. At du kunna, mor! Dorbet ristet på hodet. – Du har vore etter meg i all år, mens du sjølv . . .
– Ja, det var gale, innrømmet Mali. – Men e gjord det beste ut av det. Ingen led nokon nød av hemmeligheta mi. Det var mi sak. Mi synd, og mitt liv.
– Men så tok synda deg att til slutt lell.
– Ja, sukket Mali og strøk seg over ansiktet. – Då Sivert kom hæm med Tordhild og e forsto kem ho var dotter av . . . Det var som om heile verda ramla i hop. E trudd ikkje det kunn vara sant, men det var det. Og så venta dem born også. Da hadd e ikkje noko valg, e mått fortell Sivert kem han verkeleg var.
Dorbet nikket sakte. – Så det var difor dem dro så fort, han og ho Tordhild.
– Ja. E trudd no alder e skull få sjå dem meir, men . . . Han Sivert kom att. Han har tilgjeve meg, det har han sjølv sagt. Det er ver å tilgje seg sjølv, la hun sakte til. – Mykje ver.
En stund ble de sittende uten å si noe. Kaffen ble stående urørt i koppene. Ei ku rautet høyt i det fjerne, ellers var det stille.
– E har allveg tenkt på deg som det sterkast menneskje e veit av, sa Dorbet til slutt. – Du vert ståand, uansett ka som skjer. Og å bæra på den hemmelegheten du har fortelt om no . . . Hun ristet langsomt på hodet.
– Det er slik livet er, sa Mali lavt. – Vi får all eit kors å bær gjennom livet. E har mitt, det er sekkert.